50-ականների վերջերին, ձմեռային մի ցուրտ երեկո, Երևանի ծայրամասում (իսկ այն ժամանակվա ծայրամասն այժմյան «Բարեկամություն» մետրոյի տարածքն էր), գողերը հարձակվում են երիտասարդ տղամարդու վրա։ Հայտնի չէ, թե որքան գումար է լինում երիտասարդի դրամապանակում այդ երեկո, բայց որ ձեռքի ժամացույցն էլ են վերցնում, հաստատ է.

Երկու աղջիկ էին, լավ էլ սիրուն, ասացին միացիր մեզ երեքով ուրախ կլինի․․․

«Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նախագիծը վերակենդանանալու նշաններ է ուզում ցույց տալ։ Հիշեցնենք, որ երեք տարի առաջ, բուհական ինքնավարության կոպիտ խախտման և այլ հիմնավորումներով, նախագիծը տապալվել էր։

Մ. թ. 885-ի այս օրը՝ օգոստոսի 26-ին, Բագարանում, Գևորգ Ա Գառնեցի կաթողիկոսի ձեռամբ, իշխանաց-իշխան Աշոտ Բագրատունին օծվեց Հայոց թագավոր (որպես Աշոտ Ա Մեծ), սա Աշոտ Ա Բագրատունու, որպես հայոց թագավոր միջազգային ճանաչումն էր, բայց նա հայոց իշխանների և հոգևոր դասի կողմից հայոց թագավոր էր հռչակվել դեռևս 869-ին, իսկ 870-ականներից Հայաստանը փաստացի անկախ էր։

Այս լուսանկարի բնօրինակն աճուրդով ձեռք բերեցի անցյալ շաբաթ: Պատմությունը շատ զգայուն ու հուզիչ է:

«Վերնատուն» մշակութային կենտրոնի հերթական միջոցառումը իմ «Թույլ տուր քեզ մոտ գամ» գրքի ծնունդին էր նվիրված, որն անցավ անսահման ջերմ մթնոլորտում։

«Գիտելիքը ուժ է, զարգացած երեխան` լուսավոր ապագա»,-այս սկզբունքով են առաջնորդվում ԿԻՊ կրթության և վերապատրաստման ID կենտրոնում, որը Հայաստանում հանդիսանում է միակ կենտրոնը, որը զբաղվում է կրթական ծրագրերի մշակմամբ և դրանց իրացմամբ:

7-րդ դասարանի գրականության դասագիրքն էի նայում. Րաֆֆին չկա, Ծերենցը չկա, Մուրացանը չկա,Վարուժանը չկա, Սիամանթոն չկա, Ռուբեն Սևակը չկա, Գրիգոր Զոհրապը չկա Պետրոս Դուրյանը չկա,Միսաք Մեծարենցը չկա, Լևոն Շանթը չկա։

Վայոց ձորի Ելփին գյուղն այս օրերին նշում է հիմնադրման 196-ամյակը։ Լավ մարդիկ են ելփինցիները, հյուրասեր, շատերը՝ հայրենասեր։ Սիրում եմ Ելփին գյուղը, հաճախ եմ լինում այնտեղ...

Փոս-Փարիզ։ Կարճ ու համառոտ պատմվածքների այս ժողովածուի վերնագիրը քեզ, անշուշտ, ոչ միայն կզարմացնի, այլև տարօրինակ կթվա, քանի դեռ չես ընթերցել պատմությունները՝ որպես լայն սիրտ ունեցող ընթերցող։ Իսկ, երբ անես դա, կզգաս, որ հնարավորինս լայն բացված սիրտդ իր սահմանների մեջ է առել կյանքի մի առանձնահատուկ ժամանակաշրջան, որ լի է աշխարհաքաղաքական տեղաշարժերի պատճառով սոցիալ-կենցաղային ու գոյաբանական նոր տեղաշարժերի մեջ իրար հետ հանդիպած առանձնահատուկ մարդկանցով։ Ահա մեկը՝ եզդի Հասանը, «որ սափրված, բեղերը խնամած ու սրած, ներկայացավ ընկեր Ոսկանյանին, որպես համարյա գերազանցիկ Միհրան Բլբուլյանի հորեղբայրը»։ ՈՒսուցչի բողոքից հետո աշակերտ Միհրանի դեմքին Հասանի իջեցրած շառաչուն ապտակից հետո հենց այդ գաղտնիքն իր մեջ պահող շատ տարիներ էին անցել։ Բայց միայն հիմա, երբ Հասանն արդեն մահվան մահճում էր, միայն հիմա է գալիս Հասանի հայացքը ափսոսանքով փնտրելու այն պահը, երբ նա հազիվ էր զսպում իրեն, որ չգոռար, թե՝ ես սրա ոչ մի բանն եմ, ես Հասանն եմ...